กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว กลางผืนป่าอันแสนร่มรื่น อุดมสมบูรณ์
มีต้นโอ๊กใหญ่ยืนแผ่กิ่งใบอย่างสง่างาม จนสั ตว์ป่าที่ผ่านไปมา
ได้อาศัยพักพิง อีกทั้งสัต ว์เหล่านั้น ก็ชื่นชมในความแข็งแกร่งของมัน
ด้วยเหตุนี้ จึงทำให้ต้นโอ๊ก รู้สึกภาคภูมิใจ นานวันเข้า
จากการภูมิใจก็แปรเปลี่ยนเป็นความลำพองตน คิดว่าตัวเองมีอำนาจ
ถึงขั้นเป็นที่พึ่งพาแก่คนอื่นได้ “เจ้าโอ๊กน้อยเอ๋ย ดูสิในป่าผืนนี้ ไม่ว่าใคร
ต่างก็ต้องพึ่งพาเราทั้งนั้น นกน้อยก็บินมาเกาะพัก สั ตว์ป่าก็อาศัยหลับนอน
ที่โคนต้นข้าภูมิใจเหลือเกิน” ต้นโอ๊กใหญ่กล่าวกับต้นโอ๊กน้อยที่ขึ้นอยู่ใกล้ๆ
“เพราะเราเกิดมาโชคดีกว่าใครเลย ตัวใหญ่ จนไม่มีผู้ใดมาทำอั น ตร ายได้”
โอ๊กน้อยตอบกลับ“ใช่แล้วในป่าแห่งนี้ไม่มีอะไรมาทำลายเราได้แน่นอนฮ่าๆ”
ต้นโอ๊กใหญ่กล่าวพร้อมหัวเราะอย่างทะนงตน ผ่านไปไม่กี่ปี
พื้นที่ตรงนั้นเริ่มมีสายน้ำแผ่ขย ายมา ทำให้ต้นอ้อที่ชอบขึ้นบริเวณชุ่มชื้นได้เติบโตขึ้น
ต้นโอ๊กใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล จึงกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงโอ้อวด
“สวัสดีเจ้าต้นอ้อน้อย เจ้านี่ช่างตัวเล็กบอบบางเหลือเกินนะ สบายดีหรือไม่ล่ะ“
“สวัสดีคุณต้นโอ๊กสูงใหญ่ ฉันสบายดีและสุขใจมาก ถึงจะตัวเล็กบอบบางแต่ก็ไม่เป็นอะไร”
(ต้นอ้อกล่าวตอบต้นโอ๊ก ด้วยน้ำเสียงสดใสและถ่อมตน)
“ฮ่าๆๆๆอย่างนั้นหรือ ทั้งรากอันแสนสั้น กับลำต้นที่เปราะบางจนปลิวไป–มา
แม้ลมพัดเบาเจ้าจะมีความสุขได้อย่างไร”
(ต้นโอ๊กกล่าวด้วยความสงสัย พลางขำขันไปด้วยพร้อมหันมาพูดต่อ)
“ลองยืดรากลงดิน แล้วยืดลำต้นให้สูงเท่าฟ้า แบบเราดูสิ ต่อให้มีอั น ต รายมาถึงตัวแค่ไหน
ก็ทำอะไรเราไม่ได้หรอกฮ่าๆๆๆ”
(ต้นอ้อได้แต่รับฟังเงียบๆไม่โต้ตอบอะไรสักนิด)
อยู่มาวันหนึ่งพายุลูกใหญ่ได้เคลื่อนผ่านป่าแห่งนี้ ทั้งลมและสายฝน
พัดกระหน่ำอย่างรุนแรงแบบไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน ทำเอาสิ่งมีชีวิตในป่า
ต่างหนีหลบภัยด้วยความหวาดกลัว เหลือแค่ต้นโอ๊กใหญ่
ที่เชื่อมั่นว่าพายุจะทำอะไรตนไม่ได้ “ลมพัดแค่นี้ทำอะไรเราไม่ได้หรอก
ต้นเราใหญ่โตแข็งแกร่งขนาดนี้ไม่มีทางล้มลงแน่นอน“
ด้านต้นอ้อผู้บอบบาง ไม่นึกหวั่นอะไรมาก เพราะตัวมันเองก็ลู่ไปตามลมได้ตลอดเวลา
ไม่คิดขัดขืนอะไร ลมแรงแค่ไหนก็ทำอั นต รายต้นอ้อไม่ได้
ต้นโอ๊กใหญ่เห็นต้นอ้อเอนไปเอนมาแบบนั้น เลยหัวเราะใส่พร้อมพูดถากถาง
“โธ่เจ้าต้นอ้อกระจิริดเอ๋ย ยอมแพ้เสียเถิด ลมแรงขนาดนี้เจ้าคงไม่รอดหรอก
มัวแต่เอนไปเอนมาเสียเวลาเปล่า” พูดไม่ทันขาดคำ ต้นโอ๊กใหญ่ก็ล้มลง
รากที่ฝังอยู่ใต้ดินลึกก็โผล่มาให้เห็นด้วย ส่วนต้นอ้อก็ยังปลิวไหวไปตามลม
จนกระทั่งพายุพัดผ่านไป อีก2-3 วัน ต่อมาชาวบ้านผ่านมาเห็นต้นโอ๊กที่ล้มลง
จึงเอาเลื่อยมาตัดไม้ออกมาเพื่อเอาไว้ใช้สอยและสร้างบ้านเรือน
ทิ้งไว้เพียงพื้นที่ว่างเปล่า อันเคยมีต้นโอ๊กตั้งอยู่ ด้านต้นอ้อผู้อ่อนโยนและโอนอ่อนไปกับลม
ก็ยังคงยืนต้นอย่างสำราญไปอีกนานแสนนาน เรื่องนี้สอนให้รู้ว่า
:คนที่รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน และยอมโอนอ่อนผ่อนตามสถานการณ์
ย่อมผ่านพ้นเรื่องต่างๆไปได้ด้วยดี กลับกันคนที่แข็งกระด้าง
ไม่ยอมปรับตัวมักจะต้องแพ้ภัยจนไปไม่รอดเอง
ที่มาhttps://chayend.com
