มีเด็กชายคนนึงอย ากเลี้ยงปลาทอง เขาขอร้องให้พ่อซื้อให้ พ่อก็ซื้อให้ตามที่ลูกชายร้องขอ
เด็กชายดีใจ เฝ้าดูแลเอาใจใส่ เล่นกับปลาทองทุกวัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป เด็กชายเริ่มเบื่อ
และเจอสิ่งอื่นที่น่าสนใจกว่า เขาทิ้งปลาทองไว้ในตู้ แล้วไม่เล่นกับปลาทอง เหมือนเช่นเคย
ทว่า…ทุกครั้งที่ปลาทองเห็นหน้าเด็กชาย
ปลาทองมักจะกระโดดขึ้นผิวน้ำ ไปมาด้วยความดีใจ
หวังเพื่อให้เด็กชายหันมาสนใจ
แต่กลับไม่มีวี่แววของเด็กชาย วันหนึ่งเมื่อเด็กชายสังเกตเห็นว่า
ปลาทองของเขาเงียบผิดปกติ
เขาจึงลองเคาะตู้กระจกใส หวังเพื่อเรียกปลาทองตัวน้อย แต่ปลาทอง
ก็ได้จากไปเสียแล้ว เด็กชายเสียใจและเสียดายว่า
“ช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาปล่อยปละละเลยบางสิ่งกว่า
จะรู้ตัวก็ไม่อาจแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว”
บางครั้งคน เรามักจะมองข้ามสิ่ง ที่อยู่ใกล้ตัวมากที่สุด
และเลือกที่จะให้ความสำคัญ กับสิ่งที่อยู่ไกลตัว
จนเมื่อถึงวันนึง สิ่งที่เราคิดว่า“มันยังคงอยู่ตรงนี้”
มันอาจจะไม่มีอยู่อีกแล้วก็ได้
ชีวิตคนเรา ไม่อาจคาดเดาได้ทุกสิ่ง จงรักษาสิ่งที่สำคัญที่สุด
เอาไว้ให้ดีๆ อย่าปล่อยให้เวลาล่วงเลยผ่านไป จนไม่สามารถ
แก้ไขอะไรได้อีก แล้วต้องมาเสียใจภายหลัง อย่าให้มีคำพูดที่ว่า
“ถ้ารู้อย่างนี้…”เลยนะเพราะว่าวันนี้พรุ่งนี้อาจจะไม่มีไม่อยู่แล้วก็ได้
ขอบคุณ create–readingth
